Παράλληλα με τον 
25 Νοεμβρίου (2006)
Παγκόσμια ημέρα για την εξάλλειψη της βίας κατά των γυναικών
Εκδήλωση στο σχολείο για την έμφυλη βία μεταξύ των εφήβων
Στην εκδήλωση διαβάστηκαν αποσπάσματα από συνεντεύξεις μαθητριών και μαθητών που συμμετείχαν σε μια σχετική έρευνα, και ακουλήθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση . Στη συνέχεια 
προβλήθηκε ταινία διάρκειας 20 λεπτών, όπου με πολύ παραστατικό τρόπο περιγράφεται πώς διαμορφώνονται απο πολύ μικρή ηλικία οι ταυτότητες φύλου, δηλαδή, τι θα πεί να μεγαλώνεις σαν αγόρι και τι ως κορίτσι
Απόσπασμα από την εισαγωγική ενημέρωση που έγινε στα παιδιά:
Σε όλο τον κόσμο, η βία κατά των γυναικών ηλικίας 15-44 ετών προκαλεί περισσότερους θανάτους και τραυματισμούς από τον καρκίνο, την ελονοσία, τα τροχαία δυστυχήματα και τον πόλεμο μαζί .
Μελέτες δείχνουν ότι η βία στις σχέσεις των εφήβων είναι πολύ διαδεδομένη και μεγαλύτερη από ότι στις σχέσεις των ενηλίκων.
1 στις 5 μαθήτριες αναφέρει ότι κακοποιήθηκε σωματικά ή σεξουαλικά από τον σύντροφό της (Αμερικάνικος Ιατρικός σύλλογος).
Στον Καναδά η ένα ποσοστό μεταξύ 16% και 35% των έφηβων κοριτσιών αναφέρουν ότι τους ασκήθηκε κάποιας μορφής βία από τον σύντροφο τους
Στην Ελλάδα , αν και δεν υπάρχουν στοιχεία ειδικά για τις ερωτικές σχέσεις των εφήβων οι έρευνες γενικά δείχνουν ότι μία στις πέντε γυναίκες θύμα βίας είναι κορίτσι κάτω των 15 ετών
Το πρόσφατο επεισόδιο της Ευβοιας φωτιζει ειρωνικά και τραγικά, με τρόπο επώδυνο αυτό που είναι ακόμη η πραγματικότητα της κοινωνίας μας: τη βία . Υπάρχουν πολλές μορφές βίας και σήμερα θέλουμε να προσεγγίσουμε τη βία που ασκείται μεταξύ των φυλων. Τη βία που ασκούν οι άνδρες στις γυναίκες, τα αγόρια συνήθως στα κορίτσια Μια έμφυλη βία που έχει πολλές μορφές. Εκτός από την σωματική βία υπάρχει και η λεκτική βια, η ψυχολογική βία, η συναισθηματική βια. Λεγεται οτι η λεκτικη ή συναισθηματική βία, δεν πληγώνει. Κι όμως, όχι μόνο πληγώνει αλλά πολλές φορές είναι περισσότερο καταστροφική.
Κοινωνικό πρόβλημα λοιπόν κρυφό, ανομολόγητο, αλλά πολύ πραγματικό, που βιώνουν πολλές γυναίκες αλλα και κοριτσια και τις συνέπειές του τις υφίσταται όλο το κοινωνικό σύνολο. Γιατί με τη βία εδραιώνεται ο φόβος, η καχυποψία και εχθρότητα μεταξύ των φύλων και κυρίως συντηρείται η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Συνήθως η κακοποίηση των γυναικών και των κοριτσιών, δεν συζητιέται, δεν καταγγέλεται. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι γι? αυτό. Ίσως να φοβούνται τον διασυρμό, πως δεν θα τις πιστέψουν, να φοβούνται την εκδίκηση, να φοβούνται την απομόνωση, τη στάση που έχουν και γυναίκες ακόμα, ότι έτσι είναι όλοι οι άνδρες και το φταίξιμο ανήκει σ? αυτές
Οι κώδικες της τιμής και της ντροπής, της σιωπής και του φόβου, συνεχίζουν να δίνουν σχήμα και μορφή σε αυτό που είναι η καθημερινότητά μας.
Πώς συνέβη λοιπόν ένα τέτοιο περιστατικό μέσα σ' ένα σχολείο;
Πολλά γραφτηκαν στις εφημεριδες, πολλά ειπώθηκαν στα κανάλια, αλλά όπως συμβαίνει πάντα, κι αυτό το θέμα σχεδόν εξαντλήθηκε, και θα μιλήσουμε ξανά για βία, όταν κάποιο επόμενο επεισόδιο ξανασυμβεί.
Θέλουμε να συζητάμε αυτά τα θέματα στον φυσικό τους τόπο. Όχι στα κανάλια, αλλά στο σχολείο, στην οικογένεια.
Οι συμπεριφορές των νεαρών αγοριών και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν ενα κορίτσι δεν είναι, δυστυχώς χαρακτηριστικο καποιων μονο αγοριων.. Συμβαίνουν όλο και πιο συχνά, και δεν αφορουν καποιες περιπτωσεις εξαιρετικες, αλλα συμβαινουν με τα παιδια του διπλανου μας , με τα παιδια μας, με τους μαθητες μας και τις μαθητριες μας και μας αφηνουν εκπληκτους.
Τα παιδιά συγκροτούν τις ταυτότητές τους από μικρή ηλικία. Το παιδιά δεν μιμούνται πρότυπα αλλά πράξεις, και μ? αυτό τον τρόπο αποκτοών ένα σύστημα νοημάτων και κοινωνικών αξιών.
Είναι αναγκαιότητα να συζητήσουμε για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική διαπαιδαγώγηση, μέσα στο πλαίσιο της τυπικής εκπαίδευσης, ώστε να αποφεύγονται συμπεριφορές που τροφοδοτουν τη βία κατά των κοριτσιών, κατά των γυναικών. Και στο σημείο αυτό ανακύπτουν σύνθετα ερωτήματα. Ποιό ρόλο παίζουν οι πρακτικές στο πλαίσιο της οικογένειας, της κοινότητας, των ΜΜΕ, στη διαμόρφωση της κουλτούρας των παιδιων; Και τι ρόλο, και πώς, μπορεί να παίξει η εκπαίδευση σε μια κίνηση για την κατάργηση των διακρίσεων; Πόσο μπορεί λοιπόν η εκπαίδευση να μεταβάλλει αντιλήψεις και συνήθειες που τα παιδιά αποκτούν ήδη μέσα από άλλους μηχανισμούς; Πόσο μπορεί το σχολείο να τα βάλει με την τηλεόραση;
Με την καθοδήγηση της καθηγήτριας Ε. Πάτκου
